Hoe het gezin werd geveld door buikgriep
Terwijl Daan een kerst-uitje had van zijn werk, was ik thuis met de kinderen. Zo vaak is Daan niet van huis dus om er een gezellige moeder-kind-avond van te maken, besloot ik om zelf pizza te bakken. Last-minute bleef Zoë bij een vriendje eten en zodoende verorberde ik de pizza met Gido. Die nacht - terwijl Daan het nog erg gezellig had met zijn collega's - kwam Gido naar mij toe: "ik geloof dat ik teveel pizza heb gegeten mama, ik heb buikpijn".
Nadat hij mij verzekerde dat hij niet misselijk was, ging hij weer naar bed om mij vervolgens een uur later wakker te roepen omdat hij had overgegeven. Jackpot. Vanuit zijn hoogslaper gooide hij álles naar beneden en ja: het was inderdaad veel pizza. En waar was Daan nu ik hem het hardst nodig had? Ik kreeg flashbacks naar het vorige overgeef-incident, ook die had Daan weten te ontglippen. Hierbij koos Zoë onze fauteuil én het tapijt als ideale overgeefplek. Ditmaal mocht ik middernacht zijn gehele vloer en alles eromheen schoonmaken met als bonus de trap en de andere verdieping nadat ik erachter kwam dat ik door het overgeefsel had gelopen op zoek naar een bak. Make my night.
Drie dagen later
Die maandag had Daan wederom een uitje, somehow heeft hij zo een jaar geen uitjes en dan twee in vier dagen. Zoë kwam thuis uit school: "mama ik heb buikpijn". Nee, dit kon niet waar zijn. Gido had gewoon teveel pizza gegeten maakte ik mezelf wijs, dit was geen virus. Toch zadelde ik haar op met een grote pan: "als je moet overgeven, dan doe je het híerin," dicteerde ik haar met duidelijke instructiegebaren.
Terwijl ik haar zo zag zitten, begonnen er wat puzzelstukjes op zijn plek te vallen. Die ochtend had ik tijdens het sporten een merkwaardige spierpijn in mijn rug, wat ik vreemd vond want er was geen aanleiding voor die spierpijn, dacht ik. Opeens werd de aanleiding mij helder: ik had koorts. Terwijl Daan een heerlijk diner had met zijn werk, zat ik ziek opgezadeld met een ziek kind en het vooruitzicht dat ik binnen enkele uren waarschijnlijk ook boven een bak zou hangen, maakte het er niet beter op.
Nadat ik Daan appte dat Zoë óók had overgegeven, kon ook hij maar niet geloven hoe het toch telkens kon gebeuren zodra hij weg was. Hij beloofde mij zo snel mogelijk naar huis te komen. Na zijn thuiskomst dook ik mijn bed in, werd middernacht wakker omdat Daan misselijk was en al snel boven de wc hing.
Na enkele dagen was ik volledig hersteld, ook al voelde deze buikgriep maanden te duren, feitelijk was het zo'n 48 uur ellende. Ik had al tijden een etentje gepland staan met een vriendin en zaterdag vertrok ik fit en wel naar Nieuwegein om elkaar zo halverwege te treffen.
Van buikgriep naar Corona
Die maandagavond vertrok ik naar een andere vriendin: een kop koffie en daarna door naar de sportschool. Mijn licht-geïrriteerde keel negeerde ik maar en het kuchje in de avond was ook niet zo ernstigs om er verder over na te denken.
De volgende dag besloten Daan en ik buitenshuis te gaan lunchen, in het winkelcentrum voelde ik me best zwak. Tijdens de lunch merkte ik random spierpijn op, "vast van het sporten van gisteren" merkte Daan op. Maar nee: van Zumba heb ik eigenlijk nooit spierpijn en deze spierpijnprikkels op de meest willekeurige plaatsen deden mij eerder aan koorts denken. Maar weer koorts? Dat kon gewoon niet.
Toch wilde ik het liever kort houden en zodoende keerden we al snel huiswaarts waar mijn energie nog verder kelderde. Ik wilde die avond eigenlijk gaan sporten, appte mijn sportmaatje dat ik niet fit was maar dat ik er wel naar neigde om gewoon te gaan sporten. Ik was immers net ziek geweest dus wat zou het voor onzin zijn als ik weer ziek was? Nee hoor, je moet je niet zo aanstellen, zei de kritische stem in mij. Terwijl ik aan het koken was appte ik haar dat ik wel wilde gaan maar tijdens het eten moest ik er op terug komen. Ik ging mijn energie nog hard nodig hebben besefte ik me opeens. Ik voelde mezelf met de minuut vermoeider worden en ging vroeg naar bed.
Die nacht werd ik wakker en opeens wist ik het, ik wist het zeker: ik heb Corona, dit is Corona. Daar waar ik vorige week ook een test deed, zonder enig gevoel erbij, wist ik nu heel stellig dat ik nu Covid onder de leden had. Ik was dermate benieuwd of mijn gevoel klopte, dat ik om 02:00 met een test in de keuken stond. Binnen enkele minuten verscheen daar streep nummer 2: positief, ik heb Corona. Wederom een bevestiging dat ik op mijn stellige gevoel kan vertrouwen. En ja: de streep was meteen lekker duidelijk, precies zoals je het wil als hij dan toch positief uitslaat. Op de één of andere vage manier geeft zo'n duidelijke streep een vreemd gevoel van voldoening.
Nu ik toch beneden was, installeerde ik mezelf op de bank met een kop thee, zette op Netflix een documentaire aan over een vulkaanuitbarsting en nadat ik merkte dat mijn oogleden het niet meer trokken, ging ik terug naar bed. De volgende ochtend ging de wekker en ik begroette Daan met: "ik heb Corona". "Echt?" "Nee, grapje, nou goed". En zodoende wordt dit de tweede Corona Kerst, het is net een fout boek. Inspirerend, vooral omdat veel mensen thuis blijken te zitten met griep/Corona of een buikvirus. Ik besloot er een blog aan te wijden:
Renske Janse
