Gisteren werd ik weer herinnerd aan het feit dat ik een geweldige naam heb gekozen voor mijn website, want het is werkelijk AltijdWat. Terwijl ik deze dag vol overgave mijn reisgids wilde afronden, werden vele uren opgeslokt door een onverwacht bezoek aan het ziekenhuis.
Even "rustig" koffie drinken
Even een koffie-pauze nu de kinderen fijn aan het buitenspelen waren. Na de tweede slok gaat de poortdeur open, onze zoon en twee vriendjes lopen de tuin in. "Hij heeft een ongeluk gehad," vertelden ze ons. Terwijl ons kind zijn elleboog ondersteunde met zijn hand, kwam hij bij ons zitten. We hadden het vermoeden dat het wel meeviel. Toen hij aangaf niet te weten of hij zo wel naar zijn laatste zwemles kon, werd de situatie verdacht. We wisten immers dat hij écht geen zin meer had in zwemles én we wisten dat deze laatste les heel belangrijk was om nog net even te oefenen voor het afzwemmen volgende week. Ons uitgangspunt was dan ook dat hij wel naar zwemles zou gaan. Tot de pijn wel erg lang bleef aanhouden en we na een poosje ook een zwelling constateerden. "Bel toch de huisarts maar," zei mijn man.
Toch maar naar de huisarts
Bewapend met een Icepack, op advies van de huisarts, reden we naar haar toe. Ze deed wat testjes bij zijn arm en het was overduidelijk dat duwen/trekken voor pijn zorgde. "Flink gekneusd is het sowieso," merkte ze op. "Ik laat nog wel een foto maken want misschien zit er een scheurtje, de röntgenafdeling gaat om 16:45 dicht dus als je snel bent dan red je het misschien nog." Ik keek op de klok: 16:15, dat moest inderdaad net aan lukken.
Röntgenfoto's maken
Op de valreep kwamen we aan bij het ziekenhuis, waar we hoorden dat de poli eigenlijk al om 16:15 dicht zou gaan, of toch 16:30? Hoe dan ook: we konden nog net op tijd een foto laten maken. Terwijl mijn man en dochter in de wachtruimte verbleven, ging ik mee naar binnen. Om de röntgenfoto te maken, moest onze zoon zijn arm in verschillende posities leggen. De eerste houding was overduidelijk zeer pijnlijk want de tranen sprongen in zijn ogen. Om het iets draaglijker te maken, ondersteunde ik zijn hand. Hierna werd nog een foto gemaakt in een andere positie en terwijl 4 man sterk de foto's van achter het scherm beoordeelden, werd er opdracht gegeven om toch nóg een foto te maken.
"We zien toch een breuk."
"We zien toch een breuk," vertelt de verpleegkundige. Één seconde sta ik perplex, een breuk?! Echt waar?! Ohhhh wat zielig! "Het maken van de foto moet echt pijn hebben gedaan," vervolgde ze.
Terug in de wachtkamer
Terwijl ik na nog geen 5 minuten weer naar buiten loop, zie ik mijn man en dochter staan: "het is gebroken," vertel ik ze. We nemen plaats in een wachtruimte, waar we een aantal jaar geleden ook met hem zaten toen hij een "zondagmiddagarmpje" had waarbij de elleboog ontwricht is. Toepasselijk genoeg was dat incident daadwerkelijk op een zondagmiddag. En nu zaten we hier weer, weer voor zijn elleboog.
Bekijken van de röntgenfoto en lange wachttijd
Vrij snel worden we opgeroepen, de vraag is hoe het met de pijn gaat en of hij extra pijnstilling wilt. De paracetamol lijkt voldoende zijn werk te doen. "Het is wel erg druk dus het kan goed nog 2-3 uur duren," vertelt de verpleegkundige ons, terwijl ze op de röntgenfoto laat zien waar de vermoedelijke breuk zit. "Het is erg gezwollen, hier zie je allemaal vocht waardoor het lastig is de breuk te zien".
Bij terugkomst in de wachtkamer, besluiten we al snel dat we niet met zijn vieren gaan wachten. Omdat het etenstijd is, haalt mijn man wat broodjes uit de kantine zodat Gido en ik wat te eten hebben. Daarna rijdt hij met onze dochter naar de zwemschool om hen in te lichten over de stand van zaken. Hij was immers niet komen opdagen voor zijn laatste zwemles en we vroegen ons af hoe het nou toch moet met afzwemmen.
Terwijl mijn man op afstand van alles regelt rondom het afzwemmen, zit ik te geinen met onze zoon in de wachtkamer. Het broodje gezond dat mijn man had gehaald, bestond uit 2 boterhammen op elkaar met rondom een korst. Terwijl mijn zoon een hap neemt, kan hij het broodje niet goed afbijten en met één hand trekken lukt niet. Met twee handen pak ik het broodje vast en trek eraan zodat het afscheurt bij zijn tanden. Blijkbaar ziet dit er komisch uit want een andere vrouw in de wachtkamer schiet in de lach, terwijl mijn zoon en ik ook lachen om deze toestand.
Om de tijd verder te doden, laat ik onze zoon even videobellen met één van de vriendjes die hem thuis bracht. "Ik heb mijn elleboog gebroken," begint mijn zoon het gesprek. Zijn vriendje reageert met: "Dat is balen! Maar het was wel gezellig hè!" Onze zoon moet ontzettend lachen om deze droge reactie.
En het afzwemmen volgende week dan?
Mijn man wenkt de zwemjuffrouw en zegt: "Ik heb onze zoon net achtergelaten in de gipskamer."
"Nee, lul!" is de hilarische reactie van de zwemjuf. Ze schrikt van haar eigen primaire reactie, slaat haar hand voor haar mond en vraagt wat er gebeurd is. Zij heeft hem een compleet jaar in badje 2 gehad, waarbij hij 3x rondje armen, rondje benen moest kunnen. De vlag kon vorige week dus uit dat hij na 2,5 jaar eindelijk mocht afzwemmen voor zijn B-diploma, en dan nu dit; de mogelijkheid om volgende week af te zwemmen is definitief van de baan.
Gelukkig wordt er afgesproken dat hij tussendoor zou mogen afzwemmen. En oh wat waren we vorige week blij dat hij het felbegeerde briefje kreeg als bewijs dat hij op mocht voor zijn B-diploma. Net voor de zomervakantie, heerlijk de vrijheid in het water. En nu: geen diploma en niet eens de mogelijkheid om comfortabel afkoeling te zoeken in het water deze zomervakantie.
Geen diploma en niet eens de mogelijkheid om comfortabel afkoeling te zoeken in het water deze zomervakantie.
Naar de kinderarts: het wordt gips
Wonderbaarlijk genoeg werden we binnen een halfuur al opgeroepen. Terwijl een kinderarts onze zoon volledig onderzoekt, krijgen we te horen dat hij gips krijgt. Toch gips, geen drukverband. Een week later zouden we terug moeten om de situatie opnieuw te beoordelen.
Al vrij snel worden we voor de volgende, en tevens laatste halte opgeroepen: de gipskamer. Daar vertelt onze zoon iets merkwaardigs: "Ik dacht vanmorgen nog: ik breek vast nog wel eens wat". Hoe dan?! De gipsvrouw kijkt hem vol ongeloof aan: "Dat meen je niet, wil je dat nooit meer denken?" Ze vraag of hij een ijsje wilt terwijl zij het gips erop gaat doen, "nee dank je," reageert mijn zoon nuchter.
Vergezeld met een arm die van hand tot oksel in het gips zit, verlaten we dan het ziekenhuis. Op het moment dat we naar buiten lopen, komt mijn man aangereden. Wat een timing! We hadden niks afgesproken maar toch troffen we elkaar op het moment dat we naar buiten liepen.
Op de grond slapen en snel verder werken
Thuis zetten we alles in gereedheid om ervoor te zorgen dat onze zoon zo goed mogelijk de nacht door kan komen. Slapen in zijn halfhoog-slaper is nu natuurlijk geen optie. We installeren zijn matras op de grond en zien dat de vermoeidheid hem overvalt. Tegen mijn verwachting in, valt hij al heel snel in slaap met een blok beton aan zijn arm.
Nu de rust is wedergekeerd, duik ik achter mijn computer. Eindelijk verder met hetgeen waar ik vandaag een punt achter wilde zetten: de reisgids. Ik was al een heel eind maar ditmaal kijkt mijn man mee voor de allerlaatste ronde. We werken de 110 pagina tellende gids door en als ik deze om 22:45 kan versturen, voel ik me opgelucht. Ondanks alle chaos is het gelukt, de reisgids is klaar, verstuurd aan de klanten die (on)geduldig aan het wachten waren en onze zoon ligt lekker te slapen. Deze dag bewijst maar weer: het is AltijdWat.
Het is ook AltijdWat, lees de wekelijkse column
Wekelijks houd ik bijzondere gebeurtenissen en hersenspinsels bij. Over de chaos van deze week had ik wel 3 columns kunnen schrijven. Benieuwd wat er in de voorgaande weken gebeurd was? Veel! Van een zonnesteek tot een total loss auto. Hopelijk komen er nu inspirerende en leuke columns aan en loopt alles in een wat rustiger vaarwater.
Renske Janse
