Klapband op de Atlantische Route
Soms brengen onverwachte gebeurtenissen je op de mooiste paden. Tijdens onze vakantie in Noorwegen wilden we koste wat kost de betoverende Atlantische Route rijden. Koste wat het kost ja, want ik had de hele route hiervoor omgegooid. Maar net nadat we door de prijzige tolpoorten waren gereden, kregen we een ongelukkige klapband. Mijn eerste reactie zal niet de meest gangbare zijn: ik moest lachen. Hoe was het mógelijk dat we uitgerekend hier een klapband kregen.
Doordat wij een Volvo V60, een hybride-diesel, reden kon onze auto niet gesleept worden. Ik meen dat de electramotoren daardoor kapot gedraaid zouden worden. Daar stonden we dan, langs de weg, met onze twee peuters. Wel langs een bosje, dat wel. Omdat ik ongelukkig genoeg heel nodig naar de wc moest, liep ik een stuk het bospad op. Bijzonder genoeg kwam ik uit bij een strandje waar een hut stond met een toilet, super verzorgd. Er lagen zelfs boekjes en billendoekjes voor baby's, in the middle of nowhere. Het was haast sprookjesachtig.
Hulp van bewoners
Dankzij de klapband werden wij doordrenkt van gastvrijheid en menselijkheid. Want één van de bewoners uit deze omgeving zag ons langs de weg staan. Hij stopte meteen en vroeg of hij kon helpen. We waren zelf nog wat aan het uitzoeken dus we bedankten hem vriendelijk. Al snel stopte nog meer passanten die hulp aanboden maar wij zijn geen mensen die snel hulp accepteren: we voelen ons snel bezwaard en ook we voelen ons zelfstandig genoeg om alles zelf op te lossen.
De man die ons als eerste hulp aanbod kwam na zo'n drie kwartier weer aanrijden. Hij kwam speciaal kijken of we nog steeds langs de weg stonden en stond erop ons te helpen. Zijn extreme vriendelijkheid konden we dit keer niet weigeren en omdat we merkten dat de hulp niet snel zou arriveren, besloten we zijn hulp te aanvaarden.
Zijn gastvrijheid was hartverwarmend. Hij verwelkomde ons in zijn huis en schonk ons flinke koppen koffie. Dat alleen al was bijzonder om mee te maken: in Noorwegen krijg je niet een kopje koffie. Nee: er wordt een complete thermoskan koffie gezet. En zodra je kop leeg is, wordt hij meteen weer bijgevuld. Ik genoot van deze ervaring en ik vond het ontzettend leuk om op deze manier inwoners van Noorwegen te spreken en leren kennen. Terwijl wij op het terras koffie dronken met de man en zijn vrouw, konden de kinderen zich uitleven op een gigantische trampoline die in hun tuin stond. Aan de andere zijde van het terras hadden we prachtig uitzicht op een meer.
De man regelde alles voor ons en belde een garage waar we naartoe konden gaan. Dat gaat natuurlijk een stuk gemakkelijker als je de taal beheerst, vooral omdat onze auto dus niet gesleept mocht worden. Samen met mijn man reed hij terug naar de plek waar onze auto stond terwijl ik met de kinderen bij zijn vrouw bleef. Mijn man wachtte met de andere man op de takelwagen.
Nadat hij mijn man bij de garage had gebracht, kwam hij mij en de kinderen ophalen om ons met mijn man te herenigen. Ik ging ervan uit dat hij als inwoner geen tol hoefde te betalen maar toch zag ik hem afrekenen bij de tolpoort. Hij zei hier helemaal niks van en vroeg ons niet eens om het zelf te betalen. Zo vrijgevend, heel bijzonder om mee te maken.
De garage maakte overuren
Niet alleen deze man was bijzonder vriendelijk en behulpzaam, ook de garage. Rond 16:00 kregen wij de klapband en pas om 18:30 werd de auto weggetakeld. De garage zou al sluiten om 18:00 maar bleef speciaal voor ons nóg langer open terwijl de monteurs al aan het overwerken waren zonder klagen!
De monteurs waren ontzettend vriendelijk en namen er alle tijd voor om een nieuwe band te plaatsen. Dat was niet het enige. Omdat wij natuurlijk nog niet hadden gegeten, mochten we gebruikmaken van de keuken in de garage. Niks was teveel gevraagd. Wat een prachtige mentaliteit en gastvrijheid. Rond 20:00 was de auto klaar en konden we eindelijk terug naar de Atlantische Route. Maar niet zonder eerst langs de hulpvaardige mensen te rijden. Bij de supermarkt hadden we een pakket lekkernijen gekocht en bij hun thuis gebracht en afscheid genomen. Wat een bijzondere ervaring hadden wij dankzij deze mensen.
De Atlantische Route rijden
Veel later dan gepland, konden we dan de Atlantische Route rijden met een verse nieuwe band. Doordat het al laat was, was de gloed van het gouden uurtje zichtbaar over de route, hetgeen de weg nog indrukwekkender maakte.
En ondanks dat ik enorm uitkeek naar de Atlantic Road, was de ervaring die wij hadden opgedaan dankzij onze klapband nog veel waardevoller.
Ogenschijnlijk negatieve situaties
Ik heb dit verhaal ooit aan mijn psycholoog verteld. Zij vond het heel inspirerend hoe wij met deze situatie zijn omgegaan. Er zijn mensen die heel angstig zijn voor dergelijke gebeurtenissen: een klapband in de middle of nowhere kan op de lijst angstaanjagende situaties staan. Ze heeft mij gevraagd of ze mijn situatie mocht vertellen aan een andere cliënte die heel huiverig is voor dergelijke situaties. Maar natuurlijk! En juist omdat er meer mensen zullen zijn die nachtmerries krijgen van deze situaties, heb ik deze blog ook geschreven.
Ogenschijnlijk negatieve situaties kunnen zo positief uitpakken! Ik kijk alleen maar met een glimlach terug aan deze situatie en dat is echt niet alleen maar doordat ik al moest lachen bij het feit dat we een klapband hadden. Ik heb een prachtig verzorgd toiletgebouwtje gevonden in de middle of nowhere, wij hebben bijzondere mensen ontmoet, kennis gemaakt met de Noorse gastvriendelijkheid, gigantische koppen koffie gedronken, mogen koken in de keuken van aan garage én de route met een veel mooier zonlicht mogen ervaren. Allemaal dankzij die klapband.
Meer lezen over Noorwegen?
Ik heb nog veel meer blogs geschreven over Noorwegen en zelfs een reisgids gemaakt voor een Rondreis door Noorwegen. Alle blogs vind je hier:
Renske Janse
